De wijde wereld

Op sociale media post ik de laatste tijd berichtjes over de wijde wereld. Meer precies: over mijn eerste stappen opnieuw de wijde wereld in. Zo ben ik met de bus naar een stad in de buurt gereisd, heb daar wat rondgelopen en ben vervolgens met de trein naar huis gegaan. Ook ben ik met iemand anders naar de meubelboulevard geweest. En heb ik, het hoogtepunt voor mij tot nu toe, Oudewater bezocht en ben ik daar naar de Heksenwaag geweest.

Mijn wereld was door een aantal oorzaken beperkt geraakt tot de paar vierkante kilometer rondom mijn appartement. Daaromheen was de grote boze buitenwereld.

Als eerste is daar natuurlijk de autisme: onbekend en onvoorspelbaar is voor mij nou eenmaal spannend. Tel daarbij op dat ik angst- en paniekklachten kreeg en de drempel is behoorlijk hoog. Het was wel een drempel die ik bleef nemen, juist ook omdat ik wist dat het anders alleen maar moeilijker werd. Dus af en toe pakte ik de bus. En sowieso liep ik altijd mijn rondjes door de omgeving.

De uitstapjes wat verder van huis deed ik eigenlijk altijd samen met mijn ouders. Op die manier ging dat ook prima en kon ik er van genieten. Helaas is die mogelijkheid er niet meer. En kwam het ook niet in me op om het zelf te gaan proberen. Want ook fysiek heb ik de nodige uitdagingen en maar heel weinig energie. Ik dacht gewoon dat ik het niet aan zou kunnen. En deed het dus ook niet.

En ja, ik kan er niet omheen: corona kwam in ons land. Dat zorgde bij mij echt voor veel spanning en paniek. Het stukje wereld dat veilig was voor me, was dat ook niet meer. En zelfs boodschappen doen en een kleine wandeling werden een uitdaging. Die ik wel altijd aan ben gegaan, maar ik was ook heel blij als ik weer thuis was. Het zorgde er wel voor dat ik totaal niet meer gewend was om met het openbaar vervoer te reizen.

Langzamerhand werd ik toch wel ongelukkig hierdoor. Hoe mooi de omgeving hier ook is, het werd saai. En eigenlijk wilde ik wel meer. Maar ja, hoe dan? En durfde ik dat wel? Na een worsteling van bijna een jaar ging ik terug omhoog met mijn antidepressiva en dat gaf mij lucht en ruimte. Zoveel ruimte dat ik stapjes wilde zetten. Stapjes terug de wijde wereld in, stapjes naar wat meer leuke dingen in mijn leven.

Wat voor nu het lastigste is, is accepteren dat deze uitstapjes vermoeiend zijn. Dat ik de dagen daarna veel pijn heb en tot weinig in staat ben. Daar kan ik nog altijd boos om worden. En dat ik ze in mijn hoofd klein wil maken, zo veel stelt het niet voor wat ik onderneem. Nee, voor anderen misschien niet, maar voor mij zijn het reuzenstappen. En dat mag ik ook zo vieren.

De komende maanden staan er twee echte uitdagingen op het programma. Uitstapjes waar ik enorm veel zin in heb, maar die ook heel spannend zijn. Benieuwd naar mijn verdere stappen de wijde wereld in? Volg me dan op sociale media.