(eerder gepubliceerd op 7 augustus 2022 op Geloven met autisme)
Vragen staat vrij.
Er zijn geen domme vragen, alleen domme antwoorden.
Uitdrukkingen die veel gebruikt worden. Die wat mij betreft ook waar zijn. En toch…? Is dat ook zo als het om geloven gaat? Mag je dan ook alles vragen? Zijn er dan echt geen domme vragen?
Voor mij betekent autisme onder andere dat ik alles wil begrijpen, dat ik overal de logica in wil zien. Het betekent ook dat ik gericht ben op details, ze vallen me op. Daarnaast neem ik veel letterlijk. Ik besef het vaak wel als iets niet letterlijk bedoeld is, maar begrijp niet wat het dan betekent.
Je kunt je voorstellen dat dit lastig is als het om geloven gaat. Weinig is dan echt te begrijpen. Als je bij bijvoorbeeld het lezen van de bijbel te veel op de details let, roept bijna elke zin wel vragen op. En het geloof zit vol met beeldspraak en figuurlijke taal.
Dat is nou eenmaal zo.
Je moet ook niet alles letterlijk nemen.
Geloof het nou maar gewoon.
Geloven is voor mij een groot vraagteken. Lang niet alle vragen zal ik ook daadwerkelijk stellen. Zeker omdat ik ook zelf besef dat er vaak geen antwoord op te geven is. Maar ook omdat het mij opvalt dat mensen vragen lastig vinden. Omdat ze zelf het antwoord misschien ook niet weten. Of omdat mijn vraag in hun ogen niet gesteld mag. Vragen mag, maar vraag vooral niet verder door als het antwoord nieuwe vragen oproept.
Ik probeer jou en je geloof te begrijpen. Probeer jij dan mijn vragen te begrijpen. Ook als ze misschien toch een beetje dom zijn, of als je ze oneerbiedig vindt. Als ze je misschien zelf aan het twijfelen brengen. Probeer te begrijpen dat autisme voor mij als gevolg heeft dat geloven vol vragen zit. O ja, en dan probeer ik wat minder vragen te stellen. Beloofd.