Vallen en weer opstaan?

Opeens zie ik het vaker voorbij komen: vallen is niet erg, blijven liggen is dat wel.
Er is een tijd geweest dat ik meerdere keren per week (soms zelfs per dag) letterlijk viel. Ik zakte domweg door mijn benen. In die tijd heb ik een paar dingen geleerd over deze uitspraak.

Ten eerste: vallen is inderdaad niet erg. Het is wel een belangrijk signaal. Ik viel namelijk omdat ik veel te veel van mezelf vroeg, dingen deed die ik helemaal niet kon. En mijn lichaam liet me dat merken door dienst te weigeren.

Ten tweede: blijven liggen is helemaal niet zo verkeerd. Het geeft je de tijd om even rustig na te denken. Waarom ben ik eigenlijk gevallen? Wat kan ik doen om dat te voorkomen?
En als je weer wat tot rust bent gekomen, misschien wel wijze lessen geleerd hebt, er aan toe bent om weer op te staan: pas dan sta je weer op. Dan is de kans dat je weer valt een stuk kleiner.

Voor mij betekenden al die valpartijen dat ik stopte met (willen) werken, dat ik tijd nam om na te denken over de diagnose autisme die ik net gekregen had. Dat ik ging beseffen hoe zeer ik altijd op mijn tenen liep om te voldoen aan alle onmogelijke eisen, om te zijn als anderen. Ik leerde dat ik mag zijn wie ik zelf ben.

En dat vallen? Letterlijk heb ik het sinds die tijd nauwelijks meer gedaan. Al was het maar omdat ik de signalen herken, op de rem trap en even extra goed oplet. Eigenlijk dus: uit mezelf even ga zitten en wacht tot ik weer veilig op kan staan.

(misschien herkenbaar voor degenen die mij volgen op Instagram: ik las deze oude post en vond het wel een blog waard)