Het is al een tijdje stil hier. Voornamelijk omdat het in mijn hoofd allesbehalve stil is. Al een aantal weken zijn er net even te veel afspraken en vooral zijn er te veel open laatjes in mijn hoofd. Over die laatjes en wat dat doet, ga ik binnenkort vast een keer een blog schrijven. Voor nu blijft het hier nog even stil. Al zal ik wel de blogs uit het archief van geloven met autisme opnieuw plaatsen. Die website gaat binnenkort uit de lucht. (dit past ook wel in mijn blog over uitdrukkingen, alsof er allemaal blaadjes met website teksten door de lucht zweven)
een persoonlijke blog
Heel begrijpelijk dat je blog even wat minder aandacht krijgt als er al veel laatjes in je hoofd openstaan. Ik hoop dat er snel wat laatjes dicht kunnen en dat je weer meer rust gaat ervaren.
Liefs!
Over die laatjes wil ik wel meer horen ja. Is het bij jou ook zo dat je zo ergens mee bezig kan zijn dat het niet weg gaat in je hoofd. Bedoel je dan daarmee dat je het laatje niet dicht kunt doen en open blijft?
Ik heb pas een gesprek met iemand gehad dat me zo bezig houdt dat ik er maar over rond blijf malen. Ik kan het niet opbergen.
Dat is inderdaad precies wat ik bedoel. Iets kan pas weg uit mijn hoofd (dicht laatje) als het is opgelost, logisch is, verklaarbaar, etc. Tot die tijd staat dat laatje open en gaat het van tijd tot tijd door mijn gedachten. En als dat met veel dingen tegelijk gebeurt, is het echt te veel. Helpt het wat dat gesprek betreft dat je al die gedachten opschrijft? Mij helpt schrijven soms om iets wel uit mijn hoofd te krijgen.
Soms helpt dat inderdaad. Opschrijven. Dit keer niet. Heb volgende week weer therapie. Hoop dat dat helpt om het op te bergen.
Dag lieve Annemiek,
Sta jezelf die stilte toe. Je kent vast het gedicht van Adama van Scheltema:
De stilte.
Min de stilte in uw wezen,
Zoek de stilte die bezielt,
Zij die alle stilte vrezen
Hebben nooit hun hart gelezen,
Hebben nooit geknield.
Draag uw kleine levenszegen
Naar het dromenloze land,
Lijk de golve’ heur oogst bewegen,
Tot zij zachtjes breken tegen
Het doodstille strand.
Zie de boom de paden tooien
Rondom zijnen stillen voet,
Laat uw ziel zich zo ontplooien
En haar bloemen om zich strooien
Uit een vroom gemoed.
Leer u aan de stilte laven –
Waar het leven u geleidt:
Zij is uwe veil’ge haven,
Want zij is de grote gave
Van de eeuwigheid.
Dit al heel oude gedicht leeft al jaren in mijn hart en geef het je graag door.
Ga maar lekker naar buiten. Prachtig weer om foto’s te maken.
Liefs, Elly
Dankjewel lieve Elly! Ik ga het nog een paar keer lezen.