Het laatste jaar op de basisschool was voor mij erg onveilig: elke dag, elke minuut was ik bang. Onder andere mijn intelligentie, maar ook het feit dat ik jong en verlegen was, was een reden om mij te pesten. De sfeer op de school en in de klas was niet veilig en ik was een makkelijk doelwit. Het is behoorlijk uit de hand gelopen en ook nu nog heb ik last van de gevolgen.
Op de middelbare school maakte ik me zo onzichtbaar mogelijk: niet opvallen, opgaan in de massa, vooral niet je vinger opsteken in de klas, alles om het zo veilig mogelijk te maken voor mezelf. Constant liep ik op mijn tenen, had ik een masker op, camoufleerde ik (wat ik toen nog niet wist) mijn autisme. Zelfs op de universiteit durfde ik mijn mond nauwelijks open te doen.
De laatste jaren begint er voorzichtig wat te veranderen. De autisme diagnose leerde me veel over mijzelf, over hoe ik ben, over wie ik ben. En beetje bij beetje besef ik dat het goed is, helemaal goed is zoals ik ben.
Dit borduurwerk maakte ik daarom met een grote knipoog naar vroeger: mezelf zijn is helemaal oké! En ik hoop dat dat ook steeds weer de boodschap is die we onze kinderen, leerlingen, neefjes, nichtjes, wie dan ook, bij zullen brengen. Slim, praktisch, sociaal, verlegen, neurotypisch, neurodivers, jongen, meisje, non-binair, vul het rijtje maar aan: wees jezelf en accepteer anderen zoals ze zijn. Laten we zo de wereld in het klein een stukje veiliger maken voor elkaar.
Wat een mooi eerlijk verhaal! Je hebt heel wat moeten investeren in jezelf om eindelijk te mogen en kunnen zijn wie je bent!😘 En je bent een prachtig mens helemaal goed zoals je bent!
Je hebt er een ongelooflijk mooi borduurwerk bij gemaakt!😃👍🏼
Prachtig gezegd, hoewel het natuurlijk heftig is hoe je deze les hebt geleerd/leert. En dat borduurwerk vind ik prachtig.
Dankjewel! Ik heb het ook met veel plezier gemaakt.
Dank je wel Annemiek – mooi geschreven en heel eerlijk.