(eerder gepubliceerd op 28 juni 2020 op Geloven met autisme)
Een tijd geleden stelde ik op Twitter (tegenwoordig X) de vraag: wat bedoelen we als we het in de kerk hebben over de ziel?
Martine Oldhoff gaf mij de volgende omschrijving: “Het ‘ik’ dat kan ervaren, handelen, denken, verlangen, etc. en in alle verandering toch steeds (vul je naam in) blijft en dankzij God, met God en voor God kan leven”.
Ik moet toegeven dat ik de zin heel wat keren moest lezen voordat ik het ging begrijpen. Het hielp mij om het in twee stukjes te delen. “Het ‘ik’ dat kan ervaren, handelen, denken, verlangen, etc. en in alle verandering toch steeds (vul je naam in) blijft”. Dit heeft alles te maken met wie jij als persoon bent. Hoe ervaar je de mensen en de wereld om je heen, hoe kleurt jouw bril je denken en je handelen, hoe beleef je emoties, wat is je diepste verlangen voor jezelf en voor de wereld, hoe denk je over jezelf? Het heeft alles te maken met je persoonlijkheid.
Het tweede deel dan: “[het ‘ik’ dat] dankzij God, met God en voor God kan leven”.
Daar wordt het voor mij iets lastiger. Ik zou zeggen dat het God is die onze ziel (onze persoonlijkheid) kleur geeft. Ons geloof in God bepaalt mede hoe we naar onszelf, naar de mensen en naar de schepping kijken. En ik hoop dat we dat op een manier (leren) doen die goed is, voor ons, voor onze medemensen en voor de schepping.
De ziel is natuurlijk nog steeds niet iets dat ik concreet vast kan pakken. Toch helpt dit wel. En sluit het aan bij hoe ik het geloof beleef. Dat God met liefde naar ons kijkt en dat het ons geloof in God is dat richting geeft aan hoe wij in het leven staan en goed proberen te doen.
Hoe het precies zit weet ik niet, en dat hoeft ook niet, maar dat het met de ziel te maken heeft wie en hoe we ten diepste zijn, dat begrijp ik nu wel.