De route naar behandeling

De wereld van de ggz is een doolhof en met autisme stuit je op extra veel doodlopende paadjes.

Iedereen weet dat het in de ggz al heel wat jaar hommeles is. Het vinden van een geschikte psycholoog is bijna een dagtaak. Heeft de praktijk/instelling een contract met je zorgverzekeraar, is er geen aanmeldstop, is de zorglimiet nog niet bereikt, et cetera. Na lang zoeken vind je een psycholoog waar alle vinkjes groen zijn. En dan volgt de teleurstelling: autisme staat bij de contra indicaties, je bent niet welkom. Toegegeven: door schade en schande wijs geworden, keek ik hier al snel als eerste naar. Maar dan bleek iemand zonder contracten te werken en werd het alsnog een rood kruis.

Toen ik ging zoeken voorjaar 2022 kwam ik uit bij 3 opties (echt waar, ook met een ruime kilometer marge werden dat er niet meer). Ik koos voor degene met de minste wachttijd, de praktijkondersteuner zocht nog even contact of autisme echt geen bezwaar was, de screening verliep uitermate positief en na een klein half jaar had ik mijn intake gesprek. “Autisme en trauma? O… dat wordt lastig. We kunnen bij autisme wel psycho-educatie geven.” Tja, dat was niet mijn hulpvraag: een half jaar wachttijd bleek zomaar in de prullenbak te belanden. Maar ik had nog twee opties over gelukkig en toog naar de huisarts voor een nieuwe verwijzing. Een van de twee had november 2022 inmiddels toch een aanmeldstop, dus de keuze was eenvoudig. De verwijzing ging de deur uit en het wachten (8 tot 10 maanden volgens de website) kon opnieuw beginnen. Al snel werd ik gebeld om een telefonische screening te plannen. “Dat wordt wel volgend jaar.” Volgend jaar is natuurlijk ruim, maar dat het mei zou worden, zag ik even niet aankomen. Je moet weten dat je pas bij de screening hoort of je welkom bent, dus dat zou zomaar weer een half jaar voor niets wachten kunnen zijn. Gelukkig ging de screening goed, dan zou ik nu toch wel snel aan de beurt zijn… toch…?

Een jaar na de aanmelddatum (inmiddels dus november 2023) hebben we zelf maar eens gebeld en bleek het toch zeker 2024 te worden. Ook dat vroeg nog wat geduld: begin juni (8 tot 10 maanden bleek te staan voor 8 plus 10 maanden) had ik dan eindelijk mijn intake. Veelbelovend wel: ik voelde me gezien en gehoord, werd begrepen, kreeg nog een tweede gesprek. En toen kwam de domper… de psycholoog van de intake ging met zwangerschapsverlof en in tegenstelling tot de belofte op de website (geen wachttijd tussen intake en behandeling) belandde ik opnieuw in de wachtkamer.

In september was er eindelijk iemand beschikbaar, nou ja, bijna dan, want EMDR zou nog even geen optie zijn en dat stond toch echt met stip op 1 in mijn behandelplan. Een paar lastige weken volgden in afwachting van een gesprek met het hoofd behandeling. Zou ik bijna twee jaar voor niets gewacht hebben? Soms zijn herbelevingen echter heel nuttig, vooral als je ze krijgt tijdens een afspraak en ze een gesprek de goede kant op sturen. Een dag later had ik een van hun psychologen aan de telefoon om de eerste paar sessies EMDR in te plannen. En dus ga ik half oktober (2,5 jaar nadat mijn zoektocht begon) toch echt van start met het vervolg van mijn therapie. Want ja… de voorloper hiervan is dat mijn eerste traject helaas veel te vroeg werd stop gezet.