Laatst had ik een interessant gesprek met mijn begeleider over emoties. Niet eenmalig trouwens, het is bijna een vast onderdeel van onze afspraken. Dit keer gingen we echter wat dieper in op de achtergrond van mijn autisme en emoties.
Mijn grote kracht is dat ik goed ben in logisch redeneren. Zo probeer ik ook de wereld om me heen te begrijpen. Tegelijkertijd is het natuurlijk ook een valkuil. Want je kunt nu eenmaal niet alles logisch beredeneren. Er zijn gewoon ook dingen zonder logica. Voor mij moeilijk voor te stellen trouwens, maar goed, ik weet dat het zo is.
Ik loop vooral vast als het gaat om verdriet. Dat verdriet huilen betekent heb ik gelukkig al langer geleden aan de kant geschoven. Verdrietig zijn kan heel goed zonder huilen. Waar het in dit gesprek vooral over ging, was dat ik dingen af wil kunnen sluiten. Iets afsluiten betekent dat iets goed is gegaan. En dan kan ik verder met iets anders. Eigenlijk zoek ik gewoon een spoorboekje: als ik dit en dat in die volgorde doe, dan is alles opgelost. Begrijp me niet verkeerd, dingen afsluiten is ook goed. Als ik niets afsluit, blijft dat laatje in mijn hoofd openstaan. Een paar open laatjes kan, maar dat kan niet oneindig. Open laatjes betekenen namelijk dat ik net zo lang door denk tot ik een oplossing heb en het laatje dicht kan.
Voor mijn gevoel deed ik iets fout omdat het verdriet steeds weer terug komt. Ik heb het dus niet af kunnen sluiten. Een overtuiging die mij erg in de weg zit, is de volgende: “als ik maar goed genoeg mijn best doe, dan… (word ik net als anderen, kan ik wel werken, ben ik niet verdrietig meer of boos, etc.)”. We proberen nu mijn hoofd te leren dat dit met emoties anders werkt. Dat verdriet om dingen die ik niet kan of om dingen die gebeurd zijn regelmatig weer terug zal komen. Soms ook gewoon uit het niets. En dat ik er dan ook verdrietig om mag zijn. Dat het dus niet betekent dat ik de vorige keer niet goed genoeg verdrietig geweest ben. Of verdrietig zijn niet snap. En dat verdrietig zijn mag, ook al lost het de situatie niet op.
Makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik doe mijn best. Of beter gezegd: ik doe nu eens een keer niet mijn best.
Phoe, dat is een moeilijke les, vind ik. Ik herken het wel, dat ik dingen graag ‘afsluit’. Dan is het maar klaar en hoef ik er niet meer over na te denken en het er niet meer over te hebben. Maar met emoties werkt het inderdaad niet zo. Mooi hoe je begeleider dat ook bespreekt. Ik zeg trouwens vaak: “Ja, eh, gaan we het er wéér over hebben…” als het gaat om emoties waar ik het al vaker over heb gehad;).
Ik denk dan vaak dat ik het er niet meer over mag hebben, want het is steeds hetzelfde… en het mag dus wel.
Oooooh…..dat mijn best doen…ik dacht ook dat dat alles kon oplossen. Ben bijna 55 en ontdek nu pas dat dat tot mijn groot verdriet en teleurstelling niet zo is.
Emoties……gewoon er mee zijn. Ik zit dat nu letterlijk te doen.
Nee meisje, je hebt niks fout gedaan of niet genoeg je best. Je bent heel lief en ik ben bij je. Zomaar verdrietig, helemaal ok.