Al zolang ik me kan herinneren voel ik me jonger dan mijn leeftijdsgenoten. Eerst vond ik dat niet zo gek, ik koppelde leeftijdsgenoten namelijk aan klasgenoten en ik was vrijwel altijd de jongste van de klas. Tijdens mijn middelbare schooltijd werd ik me er meer bewust van en vond ik het ook lastiger worden. De fijnste jaren waren niet voor niets de laatste twee jaar toen ik, nadat ik door ziekte een jaar overdeed, opeens ouder was dan de meesten en het verschil iets kleiner. Een verschil dat snel verdween toen ik ging studeren en helemaal toen ik aan het werk ging.
Heel lang heb ik gedacht dat ik het verschil wel in zou halen. Dat het vanzelf zou gaan wennen, die werkende wereld en de sociale contacten. Als ik maar gewoon mijn best bleef doen en bleef groeien, dan kwam het wel goed. Iets dat niet gebeurde: ik voelde me alleen maar steeds ongemakkelijker en het verschil dat ik met leeftijdsgenoten ervaar, is de afgelopen jaren alleen maar groter geworden.
Er kwam meer duidelijkheid toen ik mijn diagnose autisme kreeg. Uit het uitgebreide onderzoek dat daar bij hoorde, kwam ook naar voren dat ik een disharmonisch profiel heb. Misschien dat ik daar ooit nog eens een aparte blog over schrijf. Voor nu is het genoeg om te weten dat ik sociaal emotioneel een stuk jonger ben. En me dus niet alleen maar jonger voel. O, en met een stuk jonger bedoel ik ook echt een heel stuk jonger.
Heel lang wist ik dit wel, maar bleef ik eigenlijk onbewust mijn best doen om dit te maskeren. Ik bleef mijn best doen om aansluiting te vinden, om ‘net zo oud te zijn als anderen’. Tot leeftijd een paar weken terug opeens een serieus thema werd. Het begon met een gesprek over seksualiteit waarin mijn begeleider op een gegeven moment opmerkte dat ik hem met een grote error op mijn gezicht aankeek. Kort daarna had ik een afspraak bij de tandarts, iets dat voor mij om persoonlijke redenen erg spannend is. Dat was dus ook een afspraak waarbij diezelfde begeleider meeging, vooral om mijn (nieuwe) tandarts het een en ander uit te leggen. Ook daar viel het hem op hoe jong ik was – ‘er zat een meisje van een jaar of 8 naast me in de wachtkamer’ en ‘na afloop huppelde je bijna als een jong kind weer naar buiten, zo blij dat het achter de rug was’.
Voor mij was het gesprek dat we erover hadden het laatste duwtje dat ik nodig had om niet alleen te beseffen hoe jong ik ben (dat deed ik al wel), maar vooral om het te snappen en zelfs een beetje te accepteren. De weken daarna ging ik steeds meer echt begrijpen. Waarom ik mijn uitjes afgelopen zomer met het openbaar vervoer zo spannend vond bijvoorbeeld. Of waarom ik altijd in paniek raak als er iets in huis kapot gaat. Dat op mezelf wonen eigenlijk best knap is. Waarom contact met anderen zo vermoeiend is.
Voorzichtig stop ik met mezelf overschatten, met mezelf stom vinden als iets spannend is of niet lukt. Steeds meer durf ik om hulp te vragen (al blijft dat een drempel). Ik hoop dat ik anderen uit kan leggen hoe het is en hoe ik me voel zodat ook anderen mij iets minder gaan overschatten. Dat laatste is trouwens ook onderwerp voor een aparte blog, ooit.
Voor nu is het genoeg voor mezelf om te weten dat dit is wie ik ben en wil ik het niet langer te pas en te onpas maskeren. Zoals een lief iemand schreef: “Je bent nooit te oud om te leren hoe jong je nog bent”.
Wat een mooie blog!
Zo open en eerlijk om over jezelf te kunnen schrijven en het dan ook nog met ons te willen delen, dankjewel Annemieke
Hoi Annemieke,
Wat een mooie blog. En zeer duidelijk. Ik vind het heel dapper en stoer van je dat je dit durft te delen. En dankjewel voor het delen. Ik ben blij dat ik dit nu weet/heb geleerd. Vroeger op school vond ik je, denk ik, wel iets jonger, maar voornamelijk erg slim. En misschien ietsje stiller. Hoop dat je jezelf steeds meer kunt/durft te accepteren/zijn. Ik vond je, op school al, een leuk mens met een fijne uitstraling en zoals ik het nu lees, word je steeds leuker (vooral voor jezelf)! Groetjes, Nanda
Dankjewel voor je lieve reactie Nanda!
Oh zo herkenbaar. Ik zag er altijd jonger uit, kon sociaal niet meekomen qua gedrag in de puberteit. Maar, achteraf gelukkig, dat mocht ik ook niet: uitgaan, relatie enz. Heeft mij waarschijnlijk ook veel verdriet en gedoe bespaard. Ik hou van kinderlijke dingen, k3, hello Kitty maar kan ook heel oud en volwassen zijn. Eigenlijk heel uniek toch?
Wat mooi en kwetsbaar geschreven! Ik denk dat het heel erg helpt om jezelf beter te begrijpen nu je je hier zo bewust van bent, maar het lijkt me wel heel moeilijk. Ik had het er vorige week nog met mijn zusje over, over hoe oud ik me voel. Ik had eigenlijk geen idee. Ik word altijd ouder geschat (op mijn twaalfde dachten ze serieus dat ik de moeder was van mijn 3-jarige zusje), maar weet niet of ik me ook echt ouder voel dan dat ik ben… Ingewikkeld thema eigenlijk.
Zeker een ingewikkeld thema! Enne: dankjewel. Ik vind het ook wel spannend hoor om dit soort dingen te delen, gelukkig een klein beetje anoniem. Door het op te schrijven, hoop ik ook anderen wat herkenning te geven, niet iedereen heeft de woorden of durft het aan. En dat snap ik goed!
Mijn neefje kwam (toen hij iets van 10 was) met de term ‘kidult’ voor mij, hij merkte (zonder kennis van inhoud van diagnose) iets aan me, zonder dat dat negatief was/is voor hem, overigens. Ik heb nog gecheckt of ‘ie z’n vader (mijn broer) ook kidult vond want die kan erg gek met mn neefjes doen maar dat was niet zo. Ik vind ‘t wel passend en hou ‘m erin.
Soms wel confronterend; ik merk nu al een tijdje dat hij mij soms in bepaalde dingen al ‘voorbij’ lijkt, hij is nu 12. Maarja dat is dan maar zo. Mijn kalenderleeftijd is overigens 44, inmiddels. Ik kan me tussen de 4 en 21 ongeveer denk ik voelen, de ‘oudste’ leeftijd stijgt heeeeeeeel langzaam wel een beetje soms (heb me tíjden maximaal 16 gevoeld).
Dankjewel voor je openhartige reactie. Kidult: goed bedacht!
Mooi geschreven Annemiek.
Er zijn zo veel mensen op aarde, allemaal verschillend.
Jouw verhalen helpen om het ook van een ander perspectief te zien en daar van te leren.
Dank je wel!
PS; ik vind je taalgebruik heel erg mooi.
Dankjewel!
Mooie blog Annemieke en heel herkenbaar. Ook ik heb het van kindsaf aan zo al gevoeld, ook al was ik late leerling en daardoor de oudste van de klas op school. Mijn beste vriend was ons buurjongetje dat 2,5 jaar jonger was dan ik. Toen we elkaar leerden kennen was ik 8 en hij 5.
Meer dan eens kreeg ik te horen dat ik vriend(inn)en moest zoeken van mijn eigen leeftijd.
Dat neem ik niemand kwalijk, het werd vanuit bezorgdheid gezegd en we wisten niet dat ik autistisch ben.
Door mijn eigen proces en jouw tweets op X vallen er ook bij mij nu dingen op zijn plaats.
Ik kan ook nog genieten van jeugdboeken en YA boeken.
En bij boeken waarin de hoofdpersoon bij de start jong is en je hem/haar geleidelijk volgt tot in volwassenheid, vind ik het deel van de kindertijd het meest interessant/boeiend.
Dankjewel voor het delen van de laatste zin. Die helpt me wel een beetje bij het verwerken van de uitslag van mijn onderzoek, waarbij ik op de helft van de schalen nog jonger ben dan ikzelf ingeschat had. Ik schaam me daarvoor.
Ik gun het je om jezelf te mogen zijn, jezelf niet te veroordelen als iets spannend is of niet lukt.
Dankjewel voor je reactie. Ik gun jou van harte hetzelfde!