(eerder gepubliceerd op 29 november 2020 op Geloven met autisme)
Eerder schreef ik al eens een blog over bidden: Bidden zonder woorden.
Inmiddels ben ik denk ik gaan beseffen dat bidden zoveel meer is dan ik eerder dacht. Voor sommigen zal het inderdaad het ‘praten zijn met God’. Waarbij ze hardop of in zichzelf in gesprek gaan met God. Zoals ik toen al schreef: dat blijft voor mij ingewikkeld, praten met “iemand” die ik niet zie, die er niet letterlijk is.
Heel soms doe ik het wel. Vooral op de momenten dat het donker is, dat ik somber ben, als ik overspoeld word door emoties en het niet meer weet. Dan schreeuw ik het (in stilte) uit naar God, vooral in de eenzaamheid van de nacht.
Meestal is bidden voor mij veel meer het besef van dankbaarheid. Inderdaad, lopend in de natuur, als ik voor even een ontspannen rust ervaar. Maar ook als ik in de ochtend de gordijnen open doe en een schitterende zonsopkomst zie. Wat mooi om dan zo de dag te beginnen, met een hoopvol en blij gevoel. Bijzonder vind ik het als de natuur in de lente weer opbloeit en ik overal jonge dieren zie. Tegelijkertijd laten ook de schitterende kleuren van de herfst mij zien hoe mooi de schepping is.
Een paar jaar lang heb ik regelmatig opgeschreven waar ik dankbaar voor was. Ruim een boekje vol met uiteindelijk 1281 punten. Inmiddels schrijf ik ze niet meer op, maar de dankbaarheid voor de kleine dingen om me heen blijft. Eerlijk toegeven: soms vind ik het wel eens frustrerend en bijna onzinnig: blij zijn met de mooie wolken, de jonge dieren, lachende kinderen, mijn mooie uitzicht of een kleurige bos bloemen. Natuurlijk zou ik ook willen dat ik meer energie had, minder pijn, meer sociale contacten, een baan, een gezin. En toch… toch zijn het steeds weer juist die kleine dingen die zorgen voor een glimlach op mijn gezicht. En daar ben ik God dankbaar voor.
En, bedenk ik nu, misschien is het voor mij ook wel bidden als ik in een mail of app mijn gevoelens op papier weet te krijgen, mijn hoofd zo wat leger kan maken door het letterlijk met iemand te delen. Misschien is het God wel die dan ook meeleest.
Het idee dat bidden letterlijk praten is met God, probeer ik steeds meer los te laten. En daarmee ook het gevoel dat ik iets fout doe, dat ik het niet kan, dat bidden. Op mijn manier bid ik waarschijnlijk veel vaker dan ik altijd heb gedacht.