Vorige week heb ik een intake gehad bij de fysio en deze week de eerste behandeling. Ergens denkt mijn hoofd dan: nu gaan we er flink tegenaan en dan gaat het snel weer beter. We gaan echt voor de grote stappen! Euh… niet dus. Wat ik dacht van minder belasten?
Een korte versie van wat ik gisteren plaatste op facebook. En ik realiseerde me dat hier wel een blog in zit. Omdat het zo veel zegt over mij. Over altijd maar denken: als ik maar hard genoeg mijn best doe, word ik net als de rest, dan wordt alles beter. Over grenzen die ik zo vaak negeer. Ergens al heel jong door hebben dat je anders bent en hard je best moet doen om mee te komen. Dus dat ga je dan maar doen. En voordat je het doorhebt, geef je onbewust in alles 200%.
Op de basisschool heb ik, voorzichtig uitgedrukt, geen fijne tijd gehad. Toen ik naar het voortgezet onderwijs ging, wist ik één ding zeker: ik mag absoluut niet opvallen. En ook al had ik toen nog lang geen diagnose autisme, dat was wel waar het maskeren en camoufleren begon. Ik keek naar de anderen om te leren hoe je dat deed: scholier zijn, puber zijn. En zo moest ik dus ook zijn. Dat ging echt heel ver: tot drie keer een nieuwe schooltas aan toe in de eerste klas (want ook dat soort uiterlijke dingen mochten niet opvallen natuurlijk). En achteraf weet ik ook wel dat ik ‘alleen maar’ een vriendje had omdat het zo hoorde.
Mijn hele schooltijd was een schoolvoorbeeld van over mijn grenzen gaan. In de weekenden was ik doodmoe. Huiswerk deed ik regelmatig huilend omdat ik zo moe was (maar het moest natuurlijk wel goed gebeuren). Uiteindelijk werd ik in de vijfde letterlijk ziek van het steeds maar mezelf voorbij lopen. Tel daarbij op dat ik eigenlijk altijd de jongste was en als een berg op zag tegen het examenjaar en het is eigenlijk best logisch dat ik het niet meer volhield. De vijfde deed ik over en die laatste twee jaar waren een verademing: ik was niet meer de jongste, had een paar vriendinnen in de klas en kon de stof een stuk beter aan door alle herhaling. Daarnaast hadden ik, mijn ouders en docenten geleerd van dat vorige jaar en kreeg ik toestemming om te verzuimen als ik te moe was.
Of ik ook echt wat geleerd had? Mijn perfectionisme bleef uiteraard ook tijdens mijn studie volop aanwezig: ik ging niet voor minder dan een 8 en studeerde dan ook cum laude af. Wel mocht het van mezelf meer en meer in mijn eigen tempo. Vanaf het derde jaar volgde ik maar de helft van de vakken en ook mijn stage en scriptie deed ik in een langzamer tempo. Eenmaal afgestudeerd ging ik dus ook heel verstandig op zoek naar een baan van maximaal 20 uur in de week. Dat moest ik kunnen, dacht ik. En toch ging ik weer de fout in. Ik voelde me jonger en jonger ten opzichte van leeftijdsgenoten, helemaal niet toe aan een werkend bestaan. Ik verviel weer in mijn oude patroon: hard mijn best doen, dan voel ik mij vanzelf net als de rest. Ik heb het heel wat jaren volgehouden, eerst in loondienst en later als zzp’er, maar het zal niemand verbazen dat ik eindigde in een autistische burn-out.
En nu? Heb ik nu na mijn diagnose autisme, de autistische burn-out en met hulp van begeleiding wel geleerd hoe het moet? Ja en nee. Ja, omdat ik steeds beter mezelf en mijn grenzen ken. Nee, omdat ik me er nog lang niet altijd aan houd. Deze zomer ging ik er weer wat vaker op uit, die wijde wereld in uit een eerdere blog. En ja, ook dat moest ik perfect doen. Ook alles het liefst tegelijk, want wat als ik het straks toch niet blijk te kunnen? Ik heb veel plezier gehad en het hoogtepunt was mijn bezoek aan het kunstmuseum in Den Haag, daar blijf ik nog een hele tijd van nagenieten. Helaas is ook het bezoek aan de fysio in de eerste alinea het gevolg van mijn uitjes. (komt het toch nog rond deze van de hak op de tak blog)
Mooie, kwetsbare blog. Dat alles perfect moet, herken ik wel. Ik had de ‘mazzel’ (ik zie het meer als een zegen) dat ik op de middelbare school in een fijne klas kwam waar iedereen wel een beetje bijzonder was en alle bijzonderheden werden van elkaar geaccepteerd. Dat was zo’n warm bad na een aantal jaren gepest te zijn op de basisschool. Ik denk dat die fijne klas op de middelbare school echt mijn redding is geweest.
Dank je wel voor het delen Annemiek – het lijkt me moeilijk om als je zo begaafd bent als jou – want dat lijk je te zijn als ik naar de prachtige manier waarom je schrijft kijk – je het dan toch rustig aan moet doen. Ieder mens wil er graag bijhoren – ik wens van harte dat jij je plekje vind met mensen waar je gewoon jezelf kunt zijn. Groetjes!